Despues dos semanas era tiempo para escribir!

Hellow everybody,

Alweer zijn er bijna twee weken voorbijgevlogen!
Vorige week was het een redelijk bewogen week, omdat onze directeur gaat veranderen van werk. Het was een hele week stiekem voorbereiden van feestjes. Op maandagnamiddag op de vergadering hadden we het de hele tijd over de komende week. Jawel allemaal in het Spaans te doen!
Het kwam er dus op neer dat we de woensdag een verrassingsfeestje zouden geven met de kinderen erbij en dan de vrijdagnamiddag met de hele Los pipitos crew op restaurant zouden gaan. Alles bij elkaar koste het mij zo’n 120 cordoba (goed voor vijf euro). Het was minder dan vier euro om op restaurant te gaan en de overschot was dan voor zijn afscheidscadeau.
Toen de woensdag voor de deur stond moest ik zo stiekem mogelijk helpen om de eetzaal te versieren. Ook Anne hielp mee. We hingen samen teksten en bloemen op. Tijdens de middagpauze mocht ik mij tot draaierigs toe ballonen opblazen! Het waren er veel! Na het middag eten zetten we ook alle stoelen in een cirkel opdat iedereen kon zitten en goed zou kunnen zien. Ook werden er twee grote taarten en frisdrank voorzien. Iedereen zat in de eetzaal toen de nietsvermoedende directeur de zaal binnenkwam. De muziek stond aan en velen waren aan het dansen op dat moment. Hij kwam binnen en iedereen begon te applaudisseren! Hij ging toen gaan zitten en 1 voor 1 lazen mensen de teksten voor die wij hadden opgehangen. Nadien ontving de directeur van elk atelier een persoonlijk cadeau gegeven door verschillende leerlingen. Na het uitdelen van de cadeaus kwam dan de ‘langste’ speech ooit! Amai dat was saai. Er werden wel mooie dingen gezegd, maar na een tijdje kon ik er mijn aandacht niet meer bij houden, zeker niet omdat het in het Spaans was. Na zijn speech kreeg iedereen een stukje taart en frisdrank. Het was een toffe middag met veel vreugde en veel liefde! Ook moest ik fotograaf van dienst zijn… . Om half vier uur was the party al afgelopen, omdat de jongeren dan met de bus naar huis moesten.
De vrijdag daaropvolgend verzamelden het personeel zich om te vertrekken richting het restaurant. We gingen met een busje allen daarheen. Het was een heel erg afgezonderde plaats met prachtig uitzicht. Ik en Anne wisten dat er een zwembad zou zijn, dus namen wij onze zwemkleren mee ;)
Elke kans die we krijgen om te zwemmen nemen we hoor!
Eens aangekomen in het restaurant duurde het zeker nog een half uur eer de directeur toekwam. Ook duurde het nog eens meer dan een uur vooraleer we eten kregen. Vele mensen liepen ambetant van de honger! Bij mij viel dit allemaal nog wel goed mee
Ik en Anne zagen toen het zwembad, maar het zat vol met Nica’s en daar wouden we ons niet gaan tussenmengen als ‘chelas’ (blanken). We hebben toen niet gezwommen. Ook zag het restaurant er meer uit als een feestzaal, want er stonden twee grote lange tafels enkel voor ons. Ik kreeg als eten kip van de bbq met rijst en frietjes en een slaatje. Het was heel lekker eten, maar niets speciaals. Ineens na het eten vertrok iedereen. Ik vond dit heel raar, want het was dus echt gewoon eten en weg. Toen kwam de directeur bij ons en nodigde ons uit om privé bij hem thuis eens te komen feesten samen met alle andere vrijwilligers. De directeur is echt een heel vriendelijke man en we voelden ons heel erg vereerd!
Vorig weekend hebben Anne en ik niet zo heel veel gedaan, omdat we moesten werken voor het school. Wel hebben we ons een namiddagje opt dak gelegd om nog wat kleur te krijgen! Zalig was dat… .
In het weekend zijn we de vrijdag thuis gebleven en de zaterdag zijn we samen met de Belgen en Juan (de vriend van ander Belgisch meisje) naar de Semaforo gegaan. Dit is een typisch Nicaraguaanse discotheek. Er speelden de hele avond live bands gecombineerd met af en toe muziek van dj’s. Het was een heel erg gezellige discotheek! Enorm veel volk wel! Het zat er weer bezet met de Duitsers die niet zo heel erg geliefd zijn hier bij de andere vrijwilligers, omdat zij op kosten van Duitsland een jaar lang het varken kunnen komen uithangen. We zaten wel aan hun tafel, maar dat was het dan ook… . Ongelofelijk maar waar…hoeveel dat er niet kwamen vragen om te dansen…en dan vroegen ze telkens aan Joachim of wij met hen mochten dansen! Absurd… op een gegeven moment kwamen er drie naar Anne en ik en bleven ze maar zagen om te dansen. Dan hebben zowel Anne als ik hen eens goed ons gedacht gezegd…in het Spaans dan nog wel ;)
Het was echt een toffe en vooral late avond voor hier dan toch!
De zondagavond waren we uitgenodigd om spaghetti te komen eten bij de Belgen. Ook dat was een gezellige avond en vooral ongelofelijk grappig! Lachen dat nie meer normaal was! We hadden Juan toen wat Nederlandse woordjes geleerd…amai ze! Juan zijn vriendin zit nu in België en hij komt volgende week achter. We wouden hem nog een beetje klaarstomen met Belgische woordjes ;)
’s avonds liepen ik en Anne naar huis te voet en gelukkig liep juan mee met ons… want anders waren we misschien wel overvallen geweest! Er was een man met fiets die vroeg achter geld… wij zeiden dat hij niets kreeg en toen begon hij te schelden. Op den duur zelfs zo dat hij juan verweet dat hij geen echt Nica was. Wij dan maar snel doorgestapt naar huis, maar gelukkig was er niets gebeurt! We hadden ook gehoord van Nelly dat er een meisje een Noord – Amerikaanse op klaarlichten dag overvallen was. Ze was hier nog geen week! Er had een man haar bij de keel genomen en wou haar zak pakken, maar gelukkig zijn er mensen tussen gekomen en is haar niets gebeurt…ze zal er wel schrik aan overgehouden ebben denk ik!
Deze week ben ik begonnen met het geven van individuele sessies aan de jongeren. Ik heb zeven jongeren twee keer per week voor ongeveer een half uur. Ik leer ze dagstructuren aan, dagen van de week, emoties, … . Bij de ene jongere verliep de communicatie al vlotter dan bij de andere jongere. Ik vind het wel een tof project! Vandaag had ik een jongere al voor de tweede keer, maar hij was zo onhandelbaar! Hij deed niets anders dan boeren laten, spuwen op tafel en op de grond en hoesten…eigenlijk hilarisch en vuil tegelijkertijd. Het is een jongen met het syndroom van down die redelijk zwak begaafd is. Het is ongelofelijk hoe ze de ene dag een bom aan concentratie hebben en dan een andere dag leeg zijn… :)
Ik heb alleszins genoeg om over te schrijven in mijn eindwerk.
Ook vroeg een jongere mij deze week of ik haar geen Engels wou leren. Ze had al eens cursus gevolgd en wou nog wat bijleren. Ik stelde toen de vraag of ik deze taak op mij mocht nemen, en natuurlijk was dit geen enkel probleem. Ik geef dus vanaf nu ook twee keer per week een uur les aan dat meisje. Vandaag had ik al de eerste les en het was heel leuk. We deden een dialoogje enzo… en ik leerde er zelf ook beter Spaans door.
Ook gaan we vanaf nu kunnen zwemmen, want het pisanggroen zwembad hebben ze deze week volledig uitgekuist en her opgevuld met proper water. Ook in en Anne zullen de jongeren mogen leren zwemmen. Heel wat jongeren en leerkrachten kunnen niet zwemmen, dus het lijkt mij uiterst belangrijk om daar iets aan te veranderen, want als er eens een jongere het water in plets zullen ze het geweten hebben!
Deze week ben ik helemaal niet in mijn nopjes geweest wat betreft de gezondheid! Ik loop heel erg moe en heb weer eens die vervelende reizigerskwaaltjes as you guys know. Wel zijn ik en Anne deze week naar de kermis geweest! Zalig gewoonweg. De kermis is een straat van ons huis en ziet er uit zoals die oude kermissen uit Amerika. Zo met lampjes enzo. Ik en Anne zijn toen op een soort van Rad geweest en wij hebben ons werkelijk een breuk gelachen! Zalig gewoon en dit voor minder dan een euro! Wel is het zo dat alles heel erg roest is, dus daar mochten we zeker niet opletten of anders was de leute er snel af. We zijn toen de volgende dag met de Belgen gegaan, want die wouden dat ook eens zien en man man man…Filip vond alles zalig…precies een klein kind! Grappig. We gingen toen met z’n allen (behalve Joachim) op het vliegend tapijt…lachen natuurlijk, maar aangezien het een oud machine was, was het toch wel wat te loom naar mijn zin, maar swat…leuk was het wel! Toen we op een andere attractie wilden gaan, was alles al gesloten…dus gingen we dan maar iets gaan drinken é.
Dat was het zowat voor deze twee weken.

Adios!