Hola a todo!

Dag iedereen, alweer even geleden dak ik van mij liet horen, maar laat ik jullie zeggen dat ik volop begonnen ben aan mijn stage en niet zo veel tijd meer heb om nog te schrijven. Ook is het zo dat ik nu alle dagen naar de dansles ga van zes tot zeven, en om erna nog veel te doen Pfff… ;-) . Ik ga samen met verschillende meisjes gaan dansen, omdat er echt eens iets moest gebeuren tegen al dat vettig eten! Strijden tegen de kilo’s, dus dachten we: waarom niet gaan dansen? We zijn in het begin van vorige week eens naar een dansles gegaan waar de leraar een man is. Amai, hoe die kon shaken, da was nie normaal. En wij allemaal maar meedoen, maar superveel uit de maat! Het is niet zo’n typische salsa les, maar eerder een mix van verschillende genres om vooral conditie te trainen. Dus ideaal voor de lijn! Ik vond het wel een geslaagde les, maar toch opteerden we ervoor om de dag nadien ook eens een kijkje te nemen bij een andere dansles. Deze werd gegeven door een vrouw, maar toch verkies ik de les van de man, gewoon omdat er een veel aangenamere sfeer aanwezig was. Het was dus de bedoeling om elke dag te gaan, maar aangezien Anne en ik nog ontzettend veel werk hadden voor school lukte het niet meer om nog te gaan. Ook zijn we deze week weer naar Moca Nana gegaan om een lekker chocomelk te drinken met MMM brownie! Echt zo lekker….wat minder was, was dat dit net voor de dansles was en jawel zwaar maagske gehad dan ;-). Ook hebben we toen in de Moca Nana voor de eerste keer Evelien gezien (iemand van België die hier vorig jaar een lief heeft opgedaan en hier is komen wonen) en ook de mama van Filpip en een vriendin van de mama. Heel toffe madammen! Vooral heel curieuze madammen, maar fijn.
Op de werkvloer was er nog steeds niet veel verandering in de zaak. We moesten nog steeds in de verschillende ateliers staan, maar daar is gelukkig dan toch verandering in gekomen. Op Woensdagmiddag sprak ik de directeur aan, omdat ik nog heel wat informatie moest verzamelen over de voorziening voor mijn school. Ik had namelijk mijn eerste supervisiemoment op maandag, dus ik moest heel veel in orde zien te brengen voor school. Toen ik hem aansprak nam hij ons onmiddellijk mee in zijn bureau. Hij gaf ons onmiddellijk hopen informatie en legde alles heel goed uit. Ik kon hem echt alles vragen en hij antwoordde telkens met plezier. Toen ik voelde dat het gesprek goed verliep, sprak ik hem aan in verband met onze stage. Ik vertelde hem dat ik eigenlijk iets anders wou doen en het niet zag zitten om de komende twee maand in een atelier te werken. Hij begreep mij volledig en zou er diezelfde dag nog over spreken met Tania.
De volgende dag stonden we dan nog 1 keer in een atelier en de vrijdag was alles anders. Onze taak was dat we persoonlijke toekomstplannen mochten opstellen voor jongeren die specifieke aandacht nodig hebben. We mochten onmiddellijk alle dossiers in kijken en mochten echt alles bezien! Dit is helemaal anders dan in België, aangezien er daar beroepsgeheim bestaat. De directeur zei dat hij ons als familie beschouwde en dat wij mochten doen waar wij zin in hadden! Het kwam er eigenlijk al gauw op neer dat we vooral zelf met initiatieven moesten afkomen. Ik had al onmiddellijk een goed idee! Ik wou voor een persoon die doofstom is een volledig communicatiesysteem uitbouwen met behulp van pictogrammen. Ik zag dat het moeilijk was voor bepaalde personen (doofstomme, verstandelijke beperkingen) om te communiceren, omdat de anderen hen niet begrijpen. Dus ik wou dit absoluut doen en stelde dit dan ook voor aan Tania. Zei was onmiddellijk enthousiast over mijn idee en zei zelfs dat ze dat al lang eens wouden doen, maar dat ze er nog nooit de tijd voor gehad hadden. Ik betwijfel wel of dit waar is, maar ik was in ieder geval blij dat ze mijn idee ten volle steunden! Ik vond dit zelfs zo ’n danig goed idee, dat ik er zelfs mijn eindwerk over ga maken. Er kruipt enorm veel tijd in het maken van zo’n systeem, en daarom zou het ook veel nuttiger zijn mocht ik dit kunnen gebruiken voor mijn eindwerk. Ook mijn stagebegeleider van de school opteerde eerder voor dit dan voor sport. Maar niet gevreesd, ik zal nog steeds sport geven elke dinsdag namiddag van half een tot half twee. Deze sport is nu wel puur recreatief en niet meer voor mijn eindwerk. Het is nu wel vervelend dat ik geen theorie meeheb over pictogrammen, maar ik vind er wel een oplossing voor!
De vrijdagnamiddag hebben we dan voor het eerst een vergadering bij kunnen wonen. Ook deze keer begonnen we meer dan een half uur later! Het was een heel informele sfeer op de vergadering. We zaten met alle leerkrachten rond een tafel en enkele vrijwilligers mochten ook aanwezig zijn. Er zaten eigenlijk alleen vrouwen aan de tafel, maar af en toe sprong er eens een man binnen. In het begin van de vergadering sprak Isabelle (een leerkracht) ons aan of we ons goed voelden. Dit vond ik wel tof, omdat ze zo toonde dat ze ook in onze gevoelens interesse hadden. Na het vertellen hoe ik mij voelde, stelde ik ook al onmiddellijk mijn project voor. Ik vond dat de leerkrachten er ook weet van moesten hebben, omdat ik ook met hen zal moeten samenwerken om mijn project te verwezenlijken. Ook waren ze allen enthousiast over mijn project en niemand had er iets op tegen. Na mijn puntje begon het! Ratelen ratelen en nog eens ratelen. Ik verstond er gewoonweg niets van! Ik zat precies op café. Al die vrouwen tezamen en maar blijven gaan! Ook kregen we tussendoor een appelsien om op te eten. Het leek of er geen eind kwam aan de vergadering! Ook wisten we totaal niet of de vergadering afgelopen was of niet. Uiteindelijk er iemand dat het gedaan was. Blij dat ik was! Maar ja vanaf nu elke week opnieuw. Het was wel eens interessant om zien, maar om horen was het wel iets anders. Iedereen zat met iedereen te praten waardoor ik gewoon niets kon volgen.
Na de vergadering gingen we terug naar huis.
Diezelfde avond hadden we afgesproken aan het huis van de Belgen. We zouden samen iets gaan drinken. Ik en Anne wouden perse eens de beroemde rum van hier proberen. Caña de Flor heet deze rum. Ik, Anne en lot waren toen gegaan naar een bar waar lot haar vriend Lieven iets zat te drinken met zijn collega’s. Het was al onmiddellijk een leuk sfeertje, aangezien iedereen er al goed bezopen was! Ik en Anne blij om eindelijk eens de rum te proberen! En jawel na twee goed gevulde glazen rum zat het al in het hoofd! We hadden een flesje rum besteld van een halve of 0, 75 liter denk ik en daar konden zes glazen rum uit gehaald worden. Uiteraard met cola en limoentjes. Zo’n fles rum met 1 fles cola van 30 cl erbij koste ongeveer vier euro. Das dus echt niets é. Ikke en Anne gingen erna beetje vrolijk in het hoofd terug naar huis. Ik vond het alleszins heel erg lekkere rum! Voor herhaling vatbaar. De dag nadien moesten we al heel vroeg opstaan, omdat we een uitstapje gepland hadden naar de Canyons van Somoto. We moesten er om 5.30u uit, want we hadden al om half zes onze bus. gelukkig voelde ik de dag nadien niets van de rum. Ik had enkel een beetje nadorst :)! Eens opgestaan en de taxi genomen te hebben kwamen Anne en ik toe aan de bushalte. We hadden daar afgesproken met Monica, Moni, Filip, Moeder van Filip en die vriendin van de moeder. Het was ongeveer twee uur rijden naar Somoto en moe dat ik was! Ik dommelde af en toe eens in, maar voor de nek was dit geen plezier. Eens aangekomen in Somoto gingen we eerst iets gaan drinken in een café. Het weer was niet echt goed en aangezien we gingen moeten zwemmen wouden we nog even wachten tot het wat meer opklaarde. Het weer was niet slecht, maar gewoon heel erg bewolkt. Daardoor was het iets kouder dan normaal. In bestelde in dat café een chocomelk, maar deze was gewoonweg niet te drinken! Verschrikkelijk was het! Met sojamelk en cacao, maar echt wreed! Na onze drink gingen we eerst een bezoekje brengen aan de kerk daar en riepen vervolgens een taxi. Gierig als we waren wouden we allemaal in dezelfde taxi. In België zou dit absoluut niet kunnen, maar hier zaten we lekker gezellig met zen allen in de taxi voor ongeveer een kwartier. Toen we aankwamen aan de plaats konden we een gids huren. We namen de middellange weg van zes kilometer. Eerst moesten we nog een half uur stappen eer we aan de canyon aankwamen. Ook zaten we maar op een uurtje van Honduras en konden we mooi het grensgebied zien. We zagen met andere woorden de bergen van Honduras. Eens aangekomen aan het water moesten we onze kleren uittrekken en ons zwemvestje aandoen. We moesten eerst over keien in het water lopen, en nadien toen we niet meer verder konden gaan werd het zwemmen. Zalig was dat! Het water was behoorlijk warm ondanks het minder goede weer. Het zicht was er prachtig! Na veel gezwommen en gevallen te hebben (die stenen in het water zaten soms los, waardoor ik soms regelrecht op mijn weze ging) kwamen we toe aan de eindbestemming. We moesten toen een bootje nemen die ongeveer een vijfhonderd meter verder vaarde en daarna moesten we nog ongeveer een half uurtje stappen en waren we terug bij aankomst. Wel was het met momenten vreselijk ambetant voor mijn voeten, omdat mijn tevas nog nieuw zijn en veel blaren veroorzaakten. Door het water bleven er geen lakkertjes hangen, waardoor ik soms de pijn moest verduren. Nadien namen we de bus terug naar het centrum en hadden we daar iets gegeten in een comedorke/eethuisje. Nadien namen we de bus terug naar huis en ’s avonds hadden we afgesproken om met zijn allen uit te gaan naar de Rincon Legal. Een gezellige bar om de verjaardag van Joachim te vieren. Ik was wel doodmoe, maar met een rumke in de hand werd ik snel terug wakker. Nee, ik was niet zat maar amuseerde mij goed. Ik had veel gedanst, want het was zalig goede muziek. Het was ongeveer vier uur eer we thuis waren! Toch had ik de wekker moeten zetten om op te staan, omdat we nog heel wat werk hadden voor school. Wie kan uitgaan moet helaas ook kunnen opstaan é. Na een paar uurtjes goed doorwerken, namen gingen Anne en ik naar de winkel achter een kleine intentie voor de verjaardag van Joachim, omdat we waren uitgenodigd voor pannenkoeken met Nutella! Hier hebben ze wel Nutella, maar het is onbetaalbaar! De moeder van Filip had twee grote potten meegebracht uit België. Ik en Anne hadden ballonen gekocht en lekstokken en ik had het idee om de lekstokken in de ballonen te steken en op te blazen. Toen we wat pannenkoeken gegeten hadden kwam het traditionele moment. Joachim werd geblinddoekt en moest op een piñata slaan tot er snoep uit kwam. Lachen dat we allen gedaan hadden, want het zicht van het naast de piñata slaan en de steeds grotere frustratie was gewoonweg hilarisch! Kort nadien begon iedereen te vertrekken en wij dus ook. Ik had erna nog even voor school gewerkt en vroeg in mijn bedje gekropen.
De maandag hadden we vergadering met Reninka en Tania. Ook daar werd van alles besproken en ook kwam toen ter sprake hoe ik best mijn eindwerk zou kunnen uitwerken. Het was leuk nog eens met Reninka te praten, want das echt een heel erg vriendelijke vrouw. Ook geeft ze heel wat tips en is ze heel erg aanspreekbaar!
De maandag had ik vooral in het bureau gewerkt en gekeken naar dossiers.
Vandaag dan (dinsdag) werkte ik weer de hele dag in het bureau, omdat ik aan mijn onderzoek voor mijn project begonnen was. Ik stelde vragen op en ging daarna gaan praten met verschillende leerkrachten. Soms kwamen er interessante zaken naar voren, maar soms ook niets. Ook was het vandaag de eerste keer dat ik sport zou geven. Ik had al het een en ander voorbereid op voorhand, maar ik mocht heel mijn plan wegsmijten! De gasten wouden alleen maar voetballen. Voor mij was dit ook oké, omdat ik het gewoon belangrijk vond dat ze iets deden onder de middag. Ik had ze toen opgedeeld in twee groepen en er zaten ook verschillende meisje in. Het was heel heftig, vooral in die hete zon! Ik heb bijna meer dan een uur gevoetbald, wat ik wel een mooie prestatie vind van mijzelf! Zweten dat ik deed, nie normaal! Na mijn dagje op het werk ging ik ’s avonds nog gaan dansen en laat ik jullie allen zeggen dak ik toen al zo stijf als iets was, gewoon door de voetbal van in de namiddag! Benieuwd wat dit morgen zal geven!
Het was weer een hele boterham na elkaar en sorry dat je soms zo lang moeten wachten achter mijn berichten! Foto’s zijn te vinden op facebook !

Hasta luego amigos y amigas!