Cavalles….miraflor…el fin de la semana…Hola!

Vandaag heel vroeg opgestaan…vijf uur in de ochtend, want om zes uur hadden we al onze bus naar Miraflor. Eerst moest ik mij nog douchen en daarna snel een taxi genomen richting de busstops. Het was even panikeren want we hadden nog maar twintig minuten om met een taxi naar de bushalte te rijden en er waren nergens taxi’s te bespeuren! Ja zo vroeg in de ochtend is ook veer deze mensen vroeg. Na vijf minuutjes ronddolen in de straten konden we toch een taxi strikken en konden we vertrekken. Na een paar minuten stopte de taxi om te tanken! Ik kreeg bijna iets…alles gaat hier zo verschrikkelijk traag! Je moet hier echt veel geduld hebben want anders kom je gewoon zot! Na het tanken waren we snel weer vertrokken en jawel, gelukkig op tijd de bus gehaald!
Ook de vijf Belgen zaten erop, het Oostenrijkse meisje en twee andere Duitse meisjes. De busrit zou zogezegd maar een uurtje duren, maar doe dat maar eens maal twee en een beetje! Er kwamen constant mensen bij echt zot gewoon. Er kon niemand meer in en toch proppen! Gelukkig konden wij zitten want zo gepropt rechtstaan twee uren aan een stuk op een heel erg hobbelige baan, dat zou niets voor mij geweest zijn. En konden er geen meer binnen in de bus, geen probleem, ga dan maar op het dak zitten ;-). Anne had constant een boezem in haar gezicht of in haar oren…ja als de bus vol zit! Na de meer dan twee uur rijdende rit kwamen we toe in Miraflor…De Belgen hadden gereserveerd met slaapplaats erbij, maar wij stom als we waren…wouden gewoon eens op ons eentje gaan rondlopen, niet wetende dat het er zo immens groot was! Daar stonden wij twee dan met onze slippers aan en echt het was er mega koud. Onze tenen waren aan het bevriezen en toen voelden we ons echt stom! Iedereen had dikke kleren aan en goede toeie schoenen en dan had je ons! Eens toegekomen was er gewoonweg niets…. Er stond een gids de Belgen op te wachten, maar aangezien wij niets gereserveerd hadden stonden wij daar mooi voor snot. Gelukkig waren er twee Duitse meisjes die ook van plan waren om maar 1 dag te blijven zoals wij. Zij hadden paarden gereserveerd en wij gingen mee om te kijken of wij er ook nog konden verkrijgen. Eens aangekomen na toch wel een dik half uur stappen en echt onderkoeld te zijn kregen we goed nieuws te horen. Ze zouden voor nog twee extra paarden zorgen. Wij heel blij, maar niet realiserend wat we nu gedaan hadden. Ik begon al angst te krijgen toen ik die beesten nog maar zag! Ik ben helemaal niet gewoon om paard te rijden dus ik was er echt niet gerust in. Na meer dan een uur wachten waren de paarden eindelijk gereed! Alles opt gemakske é hier. Gelukkig was de plaats waar we moesten wachten echt prachtig! Het was in een heel erg mooie tuin. De Duitse meisjes vroegen of we schoenen ofzo konden krijgen omdat onze teenslippers niet echt geschikt waren om paard te rijden. Ze vroegen toen onze maat en jawel we hadden botten gekregen…maar verre van de juiste maat! Voor mij waren de botten te groot en Anne die zwom er gewoon in! Echt hilarisch!! We hadden toch al wat warmer aan ons voeten alhoewel ik het niet echt proper vond om zo iemand anders botten aan te doen met blote voeten….jak, maarja… .hier mag je echt van niets vies zijn! Eens we de botten aan hadden en op de paarden moesten kruipen had ik al onmiddellijk warm van de angst! Zo’n beest da da was. Ik vroeg voor het rustigste paard, maar Anne was mij voor! Volgens hen was mijn paard ook rustig, maar laat ik je zeggen…het eerste half uur was gewoonweg en hel! Ik liep met mijn paard als laatste en het was ook zo ongelofelijk traag. Ik kon niemand bijhouden en telkens het aan water passeerde stopte het om te drinken en viel ik gelijk een beetje naar voor. Ook stopte het af en toe om te eten langs de kant en het zakte mega veel door zijn poten..echt zielig, ook liep het super dicht tegen de kant telkens zodat ik massa’s veel takken moest ontwijken. Maar voor de rest was het een tof paard hoor! Het luisterde gelijk moeilijk, maarja die man die mee was zei gewoon niets van hoe we met die beesten ommoesten dus onwetend als ik was liet ik het paard telkens vertragen waardoor het natuurlijk zo’n traag paard was. Na het vragen van enkele tips ging het al veel beter. Het paard kende de weg en ik liet het maar begaan. Ik begon er echt van te genieten na een tijdje! Na een dik half uurtje wandelen stopten we om naar een waterval te gaan kijken. Ondertussen was het al heel wat warmer geworden en zwommen er een paar stoere mannen….Ik had mijn bikini aan dus ikke er ook in! IJskoud was dat water, maar eens ik eruit was was het warm! Ook bij deze waterval hadden we kennis gemaakt met twee Canadezen, een Amerikaan en een Hollandse vrouw. Het waren ook mensen die met het paard een tripje deden en die allemaal hun eigen verhaal hadden waarom ze hier gekomen waren. Echt heel boeiend! Na het bezoekje aan de waterval vertrokken we allemaal tezamen met onze paarden voor een nog grotere wandeling. Toen had ik mijn paard al goed onder de knie en ging het gelijk vanzelf. Ik had geen schrik meer en genoot er ongelofelijk van! Het waren wel enorm moeilijke paden die we bewandelden! Enorm veel afdalingen met heel veel dikke keien en stenen en dan opnieuw opklimmen enzo…echt gevaarlijk want af en toe schuifde een paard eens even uit! We hebben echt een prachtige toer gedaan echt zalig ongeveer een drie tal uur of zelfs iets meer….Nadeel was dat mijn gat ongelofelijk, maar dan ook wel echt ongelofelijk veel pijn deed! Wat een triestige ochtend bleek te zijn, was gewoon een formidabel leuke en spannende dag! Voor ongeveer acht euro de man hebben wij met gids zo’n drie a vier uur onder de baan geweest. Op het einde galoppeerde ik zelfs met mijn paard! Zo zalig was het gewoon.
We hebben zelfs op bepaalde plaatsen gepasseerd waar er nog wilde paarden waren. De gids moest deze dan weg jagen van onze paarden, omdat deze te gevaarlijk waren.
Toen we toekwamen was alles heel vochtig en heel ‘jungle - achtig’, maar in de namiddag was alles er droog en was het er lekker warm.
We zijn voor een tweede keer gestopt met de paarden aan een heel erg mooi zicht! Ook de andere toeristen stopten daar en het was gezellig babbelen…weliswaar niet in het Spaans maar in het Engels. Het was zo interessant om iedereen zijn ervaringen enzo te horen, want de meesten hadden al heel wat reizen achter de rug. Ook heb ik veel gelachen met het Canadees koppel…echt zalige mensen. Na het paard rijden gingen we nog iets gaan drinken daar op het reservaat…bij een duitse die getrouwd was met Nicaraguaanse man. Zij hadden zo leuke huisjes waar je kon slapen allemaal heel modern, maar wel bij de stijl van Nicaragua. Daar hebben wij toen een fruitsapje gedronken rechtstreeks vanuit de tuin gehaald en geperst. Lekker …. Ik en Anne hadden voor heel de dag geen eten mee juist een zakje chips en daar hebben we het dan ook mee gedaan…behalve af en toe een koekje van den enen of den anderen. Ah ook kregen we een mini banaantje van de Duitse meisjes. Gelukkig dat zij er waren of anders hadden we daar mooi gestaan de hele dag!
Ook tijdens onze drink hadden we nog twee uur de tijd eer we onze bus hadden. Dat was lekker genieten van het weertje! Goed in de zon gezeten met als resultaat dat ik weer eens lekker verbrand ben! Uiteindelijk zal dat wel bruin worden!
Het viel mij op dat er toch velen zijn die zo helemaal alleen rondtrekken! Ook deze mensen hadden boeiende verhalen te vertellen. We kregen toen ook te horen wat veilig was, wat niet,…. . Na ons chill momentje moesten we alweer de bus nemen. Samen met de Canadezen enzo…gingen we naar de bushalte… de bus zou om vier uur komen, maar guess what! Het was bijna vijf uur eer hij er doorgekomen was. Alweer hadden we geluk dat we konden zitten, maar deze keer was er gelukkig veel minder volk op de bus. Eenmaal toegekomen in Estelí was het alweer donker! We hebben wel een prachtige zonsopgang kunnen zien toen we nog uit het reservaat aan het rijden waren. Ik denk dat we zeker drie kwartier in het reservaat moesten rijden vooraleer we eruit waren. Ook was dit zo bij het gaan. We dachten telkens ah…we zullen er bijna zijn, maar neen die bus bleef maar omhoog rijden! Echt heel langzaam en heel lange weg.
Toen we toegekomen waren in Estelí namen we samen met de Canadezen een taxi, want zij verbleven heel dicht bij ons. Zij waar daar slechts voor2 dagen en zouden morgenvroeg al weer doortrekken naar Granada. Ik en Anne waren uitgenodigd op een feestje deze avond, maar we zagen dat niet zo goed zitten, omdat er heel veel Duitsers zouden zitten en ook veel nic’s . Ook waren we moe van onze dag en hadden we Héél veel honger!!!
Toen we thuiskwamen vroegen we of er nog eten was voor ons, en onmiddellijk sprong het hulpsterke recht en warmde ons eten op. Het was echt hemels lekker! Het was warme soep met stukken groeten in en met kip en uiteraard rijst! Dat smaakte ongelofelijk goed!
Daarna passeerde ik de koer om naar mijn kamer te gaan en echt wat ik toen zag was gewoonweg hilarisch! De meisjes waren hun haren aan het ontkrullen met een strijkijzer! Hun haren lagen op de tafel en met strijkijzer erover! Ik had dit echt nog nooit gezien! Echt zalig gewoon! En het resultaat was ook heel goed!
Nadien ben ik dan maar beginnen schrijven voor mijn blog, want veel energie had ik niet meer.